بررسی فقهی سلاح‌های کشتار جمعی

مقدمه
صلح و آرامش از اموري است که فطرت پاک و غيرآلوده انسان هميشه آن را دنبال مي‌کند، از آرزوهاي بشر صلح و سازگاري بين ابناء و افراد بشر است. در مقابل ترديدي نيست که جنگ و خونريزي با فطرت اوليه انسان ناسازگار است و هر انساني با توجه به فطرت سليم خويش از جنگ بيزاري مي‌جويد. در کنار اين اصل مسلم و غيرقابل ترديد، عقل و دين در شرايط خاصي دفاع و جهاد را صحيح و لازم مي‌شمرند. دفاع از دين و وطن و خانواده امري است فطري، دعوت بشر به سوي هدايت و زدودن کفر و شرک و ضلالت خصوصا نسبت به مستضعفين از انسان ها از اهداف غايي جهاد در اسلام است (وَ قَاتِلُوهُمْ حَتَّى لاَ تَکُونَ فِتْنَةٌ وَ يَکُونَ الدِّينُ لِلهِ).
جهاد و مقاتله براي رفع فتنه و شرک و اقامه توحيد در عالم است، نجات کساني که فکر ضعيف دارند و نمي توانند حق را به راحتي تشخيص دهند و نيز زنان و کودکان از چنگال کفر و شرک و داخل نمودن آنان در زمره موحدين و يکتاپرستان از اهداف ديگر جهاد در اسلام است. (وَ مَا لَکُمْ لاَ تُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِ اللهِ وَ الْمُسْتَضْعَفِينَ مِنَ الرِّجَالِ وَ النِّسَاءِ وَ الْوِلْدَانِ).(1)

جهاد در اسلام هرگز به منظور کشورگشايي و قدرت طلبي نيست، بلکه بسط توحيد و فتح ابواب هدايت و دعوت نمودن انسان ها براي رهنمون شدن به سوي کمال مطلق است. بنابراين نبايد بين اين دو موضوع توهم ناسازگاري نمود که از طرفي اسلام دين فطرت است و فطرت به دنبال صلح و آرامش و پرهيز از جنگ است و از طرف ديگر وجوب دفاع و جهاد و تحقق جنگ هاي متعدد در صدر اسلام چگونه با فطري بودن صلح سازگاري دارد؟ بين اين مطلب که از يک سو خداوند رحمت را بر خودش واجب فرموده (کَتَبَ عَلَى نَفْسِهِ الرَّحْمَةَ)(2)‌ و يا اين‌که خاتم پيامبران نبي اکرم(صلي الله عليه وآله) رحمت براي همه عالميان است و از سوي ديگر جنگ هايي که رسول خدا(صلي الله عليه وآله) در ابتداي اسلام نمودند، ناسازگاري وجود ندارد. چرا که جنگ در راه خدا از مصاديق حقيقي رحمت و گستراندن فيض عام حق تعالي براي همه بشر است. جنگ الهي، شکستن بت‌ها و زدودن شرک‌ها و پاک نمودن همه آلودگي ها است. بنابراين نمي توان از اين اصل مهم که اسلام دين صلح و رحمت است، نتيجه گرفت که جنگ حرام است و يا استفاده از سلاح هاي کشتار جمعي ممنوع و حرام است، چرا که صلح و جنگ دو موضوع مختلف و هر کدام داراي شرايط خاص خود مي‌باشند.